Układ krążenia płodowego

W rozwoju zarodka ludzkiego mezodermalny zawiązek serca różnicuje się już w okresie powstawania pierwszych somitów. Początkowo parzysty, przekształca się w pojedynczą ce- wę sercową. W tym okresie (zarodek 2,6 mm) odchodzi od serca jako ramię wstępujące parzysta tętnica główna, która następnie biegnie wzdłuż struny grzbietowej jako ramię zstępujące. Po drodze oddaje gałązki boczne idące ku łukom skrzelowym, tętnice żółtkowe oraz pępkowe, przechodzące przez szypułę brzuszną, pęcherzyk żółtkowy oraz do kosmówki. W tym okresie układ żylny, złożony z żył głównych przednich (w. cardinales anteriores) i podobnych żył tylnych, zlewa się na wysokości serca w żylne przewody Cuviera (ductus Cuvieri) uchodzące do zatoki żylnej (sinus venosus). Do zatoki tej wpadają również żyły żółtkowe (w. vitellinae), prowadzące krew z pęcherzyka żółtkowego, oraz dwie żyły pępkowe (w. umbilicales) odchodzące od kosmówki. Pęcherzyk żółtkowy u człowieka nie odgrywa większej roli w odżywianiu zarodka i wcześnie zanika, w związku z czym krążenie żółtkowe nie odgrywa istotniejszego znaczenia. Ostateczny podział początkowo pojedynczego worka sercowego na prawą i lewą część serca pozostaje w związku z podziałem krążenia na obieg obwodowy (duży obieg krwi) i krążenie płucne. Dochodzi do podziału wspólnej jamy przedsionkowo-komorowej oraz równocześnie dzieli się wspólny pień tętniczy na aortę i pień tętnicy płucnej. U 14 mm zarodka ludzkiego (około 37 dni od zapłodnienia) wzrastająca przegroda międzykomorowa nie jest jeszcze całkowicie zamknięta i przez pewien czas może utrzymywać się otwór międzykomorowy, również przegroda przedsionkowa nie rozdziela całkowicie przedsionków, a połączenie międzyprzedsionkowe utrzymuje się aż do końca życia płodowego, a nawet dłużej. Utrzymanie się drożności tych otworów w życiu pozapłodowym może być przyczyną wady serca.