Kość miedniczna — os coxae
Kości miedniczne mają bardzo nieregularny i skomplikowany kształt. Kości miedniczne z przodu łączą się między sobą poprzez chrząstkozrost nazwany spojeniem łonowym. Z tyłu z kością krzyżową stanowią mało ruchomy staw krzyżowo-biodrowy. Kość miedniczna składa się z trzech części ściśle ze sobą zrośniętych, a wspólne połączenia schodzą się w panewce stawu biodrowego. Są to:a. kość biodrowa, b. kość kulszowa, c. kość łonowa. Kość biodrowa (os ilium) stanowi największą część kości miednicznej i jest skierowana ku górze i do tyłu. Składa się z talerza i trzonu. Wiele punktów, znajdujących się na zewnętrznej i wewnętrznej powierzchni kości, ma swoje określenia. Wymienimy tylko te, które są użyteczne w praktyce położniczej. Na talerzu kości biodrowej (górna część) znajduje się grzebień. Stanowi on górny brzeg wytyczający wielkość miednicy większej. Na grzebieniu znajdują się kolce: biodrowy przedni górny, biodrowy tylny górny, a poniżej nich wyróżnia się analogicznie — przedni dolny i tylny dolny. Stanowią one punkty orientacyjne dokładnych wymiarów miednicy. Na części tylnej występują nierówności nazywane guzowatością biodrową, miejsce przyczepu więzadeł krzyżowo-biodrowych międzykostnych. Kresa łukowata (linea arcuata) — znajdująca się na wewnętrznej powierzchni — informuje o powierzchni wchodu. Kość kulszowa (os ischii) tworzy tylny i dolny odcinek kości miednicznej. Punktami wykorzystywanymi są: kolec kul- szowy (spina ischiadica) występujący na tylnej ścianie, a poniżej guz kulszowy (tuber ischiadicum). Kość łonowa (os pubis) jest skierowana ku przodowi. Kresa łukowata znajdująca się na pograniczu talerza i trzonu kości biodrowej tworzy kresę graniczną (linea terminalis), oddzielającą miednicę większą od mniejszej. Otwór zasłoniony jest ograniczony przez kość łonową i kulszową.
Najnowsze komentarze